در این پلید دخمه ها،

   سیاهها، کبودها،

    بخارها و دودها؟

     ببین چه تیشه می زنی

      به ریشه ی جوانیت،

        به عمر و زندگانیت.

          به هستیت، جوانیت.

            تبه شدی و مردنی،

              به گور کن سپردنی،

                چه می کنی؟ چه می کنی؟»

                   - « چه می کنم؟ بیا ببین

                           که چون یلان تهمتن،

                             چه سان نبرد می کنم.

                                اجاق این شراره را

                                  که سوزد و گدازدم،

                                    چو آتش وجود خود،

                                  خموش و سرد می کنم.

                              که بود و کیست دشمنم؟

                           یگانه دشمن جهان.

                       هم آشکار، هم نهان.

                   همان روان بی امان،

              زمان، زمان، زمان، زمان.

           سپاه بی کران او:

       دقیقه ها و لحظه ها.

    غروب و بامدادها.

 گذشته ها و یادها.

رفیقها و خویش ها.

  خراشها و ریشها.

    سراب نوش و نیشها،

       فریب شاید و اگر،

         چو کاشهای کیشها.

           بسا خسا به جای گل،

             بسا پسا چو پیشها.

               دروغهای دستها،

                  چو لافهای مستها؛

                     به چشمها غبارها،

                        به کارها شکستها.

                          نویدها، درودها.

                            نبودها و بودها.

                               سپاه پهلوان من،

                                 به دخمه ها و دامها:

                                   پیاله ها و جامها،

                               نگاهها، سکوتها،

                          جویدن بروتها.

                     شرابها و دودها،

                سیاهها، کبودها.

          بیا ببین، بیا ببین،

   چه سان نبرد میکنم

 شکفته های سبز را

چگونه زرد می کنم»